
برای بسیاری از مخاطبان ایرانی، نخستین مواجهه با انیمه نه از مسیر جشنوارههای جهانی یا پلتفرمهای تخصصی، بلکه از قاب تلویزیون ملی شکل گرفت. در دهههای ۶۰، ۷۰ و اوایل ۸۰ خورشیدی، انیمههایی چون فوتبالیستها (Captain Tsubasa)، هاچ زنبور عسل، بل و سباستین، مارکو و آن شرلی نهتنها سرگرمیهای خاطرهانگیزی بودند، بلکه بخشی از زیست فرهنگی نسلی را شکل دادند که بدون دانستن نام «انیمه»، در حال تماشای آن بودند.