
سالها پیش، خاطره یعنی همان دفترچههای قفلدار، نامههایی که بوی کاغذ میدادند و عکسهایی که در آلبومهای سنگین نگه داشته میشدند. آن روزها ثبت یک لحظه، تشریفاتی داشت؛ قلم، جوهر، صبر. هر کلمهای که روی کاغذ میآمد، بخشی از وجود نویسنده بود و هر عکس، تنها در یک یا دو نسخه محدود میشد. اما امروز کافی است یک لمس کوچک روی صفحه گوشی انجام شود تا همان لحظه به هزاران نفر برسد. دنیایی که در آن، خاطره نه فقط برای خودمان، بلکه برای دیگران نیز ساخته میشود. پرسش اصلی اینجاست: فناوری دقیقاً چه بر سر «حافظه شخصی» و «خاطره جمعی» آورده است؟