سینمای اجتماعی ایران یک بار دیگر به واسطه فیلمی متفاوت در مرکز توجه قرار گرفته است. «علت مرگ: نامعلوم» به کارگردانی علی زرنگار که سال‌ها اجازه نمایش عمومی نداشت، امروز به عنوان نماینده رسمی ایران راهی رقابت‌های اسکار شده است. انتخاب این فیلم تنها یک موفقیت فردی برای سازندگان نیست، بلکه نشانه‌ای از اهمیت رویکردی است که در سال‌های اخیر در سینمای ایران مهجور مانده است: روایت صادقانه از جامعه و بحران‌های انسانی که در دل روزمرگی ما جریان دارد.

سریال «سووشون» بیش از آنکه یک تولید تازه در شبکه نمایش خانگی باشد، بازآفرینی یکی از مهم‌ترین رمان‌های ادبیات معاصر ایران است. رمانی که سیمین دانشور بیش از نیم‌قرن پیش نوشت و همچنان جایگاه ویژه‌ای در حافظه فرهنگی ایرانیان دارد. «سووشون» نه‌تنها نخستین رمان بلند نوشته‌شده توسط یک زن ایرانی است، بلکه اثری است که توانست نگاهی تازه به ادبیات داستانی بیاورد؛ نگاهی که در آن زندگی روزمره، دغدغه‌های زنانه و حوادث بزرگ تاریخی در هم تنیده می‌شوند.

رویکرد روبیکا همیشه این است که خدمات تازه‌ای برای کاربرانش فراهم کند تا تجربه‌ای ساده‌تر و کاربردی‌تر از ارتباطات دیجیتال داشته باشند. تازه‌ترین نمونه‌ این خدمات امکان توسعه چت‌بات‌ها است؛ قابلیتی که به هر کاربر اجازه می‌دهد یک «دستیار هوشمند» اختصاصی بسازد.

گاهی کوچک‌ترین کارهای روزمره، می‌توانند بزرگ‌ترین شگفتی‌ها را رقم بزنند. گرفتن یک بسته اینترنت، خرید یک بلیت سینما یا حتی سفارش یک وعده غذا؛ همه این‌ها می‌توانند شما را به طلا نزدیک کنند. این همان ماجرایی است که در کمپین تازه روبیکا و ملی‌گلد در جریان است.

اگر دهه شصت و هفتاد را دوران شکل‌گیری و تثبیت کمدی‌های اجتماعی در سینمای ایران بدانیم، دهه هشتاد نقطه اوج و تنوع این ژانر بود. فیلمسازان در این دوره، جسارت بیشتری پیدا کردند و کمدی را از سطح شوخی‌های روزمره فراتر بردند؛ بعضی به سراغ موقعیت‌های تاریخی و سیاسی رفتند، برخی کمدی‌های موزیکال را آزمودند و عده‌ای هم تضادهای فرهنگی و طبقاتی را دستمایه خنده و نقد قرار دادند. نتیجه، آثاری شد که هم توانستند تماشاگر عام را بخندانند و هم نگاه نقادانه‌ای به جامعه داشته باشند. از همین نقطه است که «سن‌پترزبورگ» به عنوان یکی از کمدی‌های متفاوت و هوشمندانه، آغازگر نیمه دوم فهرست ما می‌شود.

در تاریخ سینمای ایران، کمدی همیشه یکی از محبوب‌ترین ژانرها بوده؛ ژانری که می‌تواند هم سرگرم کند و هم آینه‌ای از جامعه باشد. اما همه‌ی کمدی‌ها شبیه هم نیستند. بعضی آثار، با شوخی‌های سطحی و لودگی کوتاه‌مدت، تنها چند خنده‌ی لحظه‌ای به تماشاگر می‌دهند و خیلی زود فراموش می‌شوند. در مقابل، فیلم‌هایی هم هستند که با خلق موقعیت‌های دقیق، شخصیت‌های باورپذیر و نقد اجتماعی هوشمندانه، به اثری ماندگار تبدیل شده‌اند؛ فیلم‌هایی که هم در گیشه موفق بودند و هم در ذهن و زبان مردم باقی مانده‌اند.

فرمول یک فقط یک مسابقه نیست؛ نمایش مرگ و زندگی روی خطی باریک از آسفالت داغ است. جایی که ماشین‌ها با سرعتی غیرقابل تصور می‌غُرند، صدای لاستیک‌ها مثل موسیقی آدرنالین در گوش می‌پیچد و هر پیچ می‌تواند سرنوشت راننده‌ای را تغییر دهد. همین هیجان خام و پرخطر است که فرمول یک را از یک ورزش ساده فراتر می‌برد و آن را به روایتی سینمایی بدل می‌کند؛ روایتی که در آن قهرمانی، تکنولوژی و اراده‌ی انسانی در کنار هم معنا پیدا می‌کنند.

سال‌ها پیش، خاطره یعنی همان دفترچه‌های قفل‌دار، نامه‌هایی که بوی کاغذ می‌دادند و عکس‌هایی که در آلبوم‌های سنگین نگه داشته می‌شدند. آن روزها ثبت یک لحظه، تشریفاتی داشت؛ قلم، جوهر، صبر. هر کلمه‌ای که روی کاغذ می‌آمد، بخشی از وجود نویسنده بود و هر عکس، تنها در یک یا دو نسخه محدود می‌شد. اما امروز کافی است یک لمس کوچک روی صفحه گوشی انجام شود تا همان لحظه به هزاران نفر برسد. دنیایی که در آن، خاطره نه فقط برای خودمان، بلکه برای دیگران نیز ساخته می‌شود. پرسش اصلی این‌جاست: فناوری دقیقاً چه بر سر «حافظه شخصی» و «خاطره جمعی» آورده است؟

بارانِ ریز یک روز پاییزی می‌بارد و شهر، شبیه پرده سینمایی‌ است که تازه شسته شده باشد. جایی میان این تصویر بارانی، قصه‌ای شروع می‌شود که از پایان روایت می‌شود و کم‌کم به آغاز می‌رسد؛ همان‌قدر که عجیب به نظر می‌رسد، همان‌قدر هم واقعی ا‌ست. فیلم سینمایی «The Life of Chuck» نه فقط داستان یک مرد، بلکه روایتِ زندگی به شکل خالصش است؛ از لحظه‌های فروپاشی جهان تا رقصیدن بی‌پروا در خیابان، از کودکی پر از کنجکاوی تا چشم‌دوختن به پایانِ اجتناب‌ناپذیر. فیلم مایک فلانگان، با اقتباس از داستان کوتاه استیفن کینگ، آن‌قدر ساده و بی‌ادعا جلو می‌رود که تماشاگر خودش را وسط جریان احساسات و تصویرهای شاعرانه‌ای خالص می‌یابد.